BRITANNIA Magna

BRITANNIA Magna

insula Europae, in Oceano Occidentali, quod nomen a Veterib. duobus nobilissimis regnis Anliae et Scotiae tributum, interveniente deln distinctô utriusque regimine sensim elanguir, donec ab hodiernis Regibus, quippe utriusque regni Dominis, in privatis inscriptionibus et salutationibus revocari coepit, Actis Publicis interim eô plerumque abstinentibus. Et Iacobus Rex quidem in unito hoc nomine ipsorum Regnorum unionem animo destinaverat, cusis eum in finem iam tum nummis, cum elogio: Quae Deus coniunaeit, vemo separet: Et, Tueatur unita Deus: Et, Faciam eos in gentem unam: Item, Henricus Rosas, Regna Iacobus Sed reclamârunt utriusque Regni status, causati, mutationes fieri non oportere, nisi aut urgente necessitate, aut manisestâ utilitate suadente; atqut nihil hîe esse, quod urgeat, vel ullius emolumenri spem faciat: Unionem Regnorum aut matrimoniis aut victoriis fieri: Novi Regni institutione, antiquioris memoriam aboleri, eâque re in negotiis, in Comitiis convocandis, in Sigillis, munerum publicorum distinctione, Legibus ac Constitutionibus sanciendis, Actis publicis etc. multum incommodi sequuturum: et si quidem contingat, ut Rex sine liberis decedat, aut liberi eius fine prole deficiant, illâ unione et Regnorum confusione futurum, ut paterni nominis heredes in Anglia sibi ius arrogaturi sint, exclusis legitimis Anglici nomini heredibus, quod ester iniquissimum; Idem summe displiciturum populis, qui antiquô nomine gaudeant, et ominosum essent ducturi, abolitâ prisci tem poris memoriâ per nova agnomina praeposterâ ambitione Maiorum gloriam obscurari. Vide Iac. Aug. Thuanum ad A. C. 1604. l. 131. Coeterum, geus Gallicae prilcae propago videtur, Tacito in vita Agricol. c. 10. namque sermo haud multum diversus, in depcscendis periculis eadem audacia, et ubi advenêre, in detrectandis eadem sormido. Praeterea magna sacrorum olim similitudo; Nam utrique genti erant Druidae, qui e Britanniae tamen ad Gallos pervenêre, teste Caesare de bell. Gall. l. 6. c. 12. utrique mos homines immolandi, et communes Dti. Praeter quos Romani, ubi insulam occupârunt, sua et illuc induxerunt Numina: quae omnia tam Celtica, quam Romana, Gildas, de Britanniae excidio agens, appellat portenta Diabolica, pene numerô Aegyptiaca vincentia, quorum nonnulla lmeamentis adhuc de formibus, intra vel exira deserta moenia, solito more ingentia, torvis vulubus intuemur. In quibus Numinibus fortasse et Hercules mereatur locum: nec enim leve habiti illi honoris argumentum videtur Herculis promontorium, in Damnoniis, Ptolemaeo etiam memoratum: hodieque Hertypoint. Unde tamen perperam colligunt nonnulli, Herculem venisse in Britannias, quod disertim negat Diodor. Sicul. l. 4. Quemadmodum et id, quod de Ulyssis adventu, in Caleddoniam, Solinus habet c. 25. sublestae est fidei. Hoc enim si fuisset, noin sivisset id nos ignorare Homerus; cum tamen plurimis etiam post eum saeculis Graecis iuxta ac Romanis haec Insula fuerit ignota. Quod aram vero Ulyssis in Britannia attinet, cuius is memptnit, forte Ulyssi fuit ddedicata, vel a recentiore quodam huius nominis exstructa; imo et fieri potest, ut hoc nomen arae adseripsermt, quo ambiguitate nominis vel fucum facerent, vel dubium saltem relinquerent Lectorem. Ceterum Geadam sive Getam quendam, ex hominibus in Deorum numerum, ab hac gente relatum esse, testis est Cael. Sedulius, qui sub Theodosio iuniore, floruit, qua der re vide infra in voce Geada.